10. Ay
Ve o doğdu!
O doğarken ben öldüm...
Ve içimden tıpkı Anka kuşunun küllerinden doğması gibi, yeni bir ben çıktı sanki.
O gün o dakika sancıların yoğun şiddetinin bittiği onun dünyaya doktorumuzun ellerine düşüp de bağırmaya başladığı an artık ben kendi acılarına ara verip "o iyi mi" diye soran ve sonra kendinden gecen anne olmuştum...
Ve anne olmakla ilgili hiç bir fikrim yoktu!
Yokmuş daha doğrusu...
O uykusuzluk, o ağrılara rağmen ayakta kalma isteği, kucağından bırakmak istememe, birinin kucağındayken "ver onu bana" dememek için kendini zor tutma, sonra 3. haftada başlayan uykusuzluğa ek olarak sonsuz ağlamalar ve "ben bu bebeği bozdum galiba" düşüncesi sonra "kolik", sonra evde o ağlama seslerine sadece kendin uyandığını fark etmek ve başlayan yalnızlık hissi...
Yalnızlık, karanlıkla gelen en korkutucu hali ve ağlayan bebek...
#DefneUzun u derin bir iç çekip kucağıma alıp sakince "geçecek" dediğim bazı gecelerde dönüp babasına bakıp "şu yastığı suratına kapatsam suçtan sayılmaz herhalde" düşüncesi 😱
Evde oturmanın batması
Bağımsızlığım elimden alınmış, bedenim başka birinin bedeni, yüzüm gözüm sürekli şiş!
Daha ne kadar evde oturacağım?
Bir daha özgürce bir plan yapabilecek miyim?
Ben bencil miyim?
Bebeğim çok özür dilerim tabii ki seni bırakıp gidemem!
Ama gitmek istiyorum bakkal bile olur...
Ama seni bırakamam çünkü koliği sadece ben yönetebiliyorum bir de baban onda da meme yok
2 saat gitsek
Evet telefon çaldı... susturamıyor musun? daha çıkalı 20 dk olmuştu.
İstanbul'da yaşıyorum tabii ki Göztepe'den Moda'ya henüz varamadık!
Tamam geliyorum!!!
Çok aşığım, çok yorgunum, çok aşığım, çok yalnızım, çok aşığım...
Bütün damarlarımda ona olan aşkım bir çağlayan gibi ama o uykusuzluk,
Ahh o uykusuzluk ve ağlamalar
Ve insanlara derdini anlatmak için verdiğin savaş
Hayır aç olduğu için ağlamıyor daha yarım saat önce emzirdim
Kolik işte adı
Hayır gaz gibi de değil
Ayakta sallayamayız, çingene beşiği mi yok artık
Ağlak ağlak bakmaz mısınız lütfen
Bebek bu, sadece ağlayarak iletişim kuruyor
Onların bana destek olması gereken dönemde bir de onları teselli etmeye çalışmak
Nasıl bu kadar mantıklı ve kontrollü kaldığını bilememe
Nasıl gerçekten Delirmedim
Bir fikrim yok
Gerçekten 40 gün müydü? Aslaaaaaa!!
Ama geçiyor mu? Eveeeeettttt!!
Mükemmel miyim? Haayyyiiirrrr!!
Yardım isteyince eşim yardım etti mi?? Hem de sonsuuuuzzz!!
Ve yine ben vicdan yaptım mı?
" Adam çalışıyor işte duymuyor demek ki nasıl yorgunsa... uyandırınca uyandı" dedim mi? Eveeettt!!
Çocuğunu camiye bırakan kadınla bile empati kurdum mu??
Eveeeeettttt!!!
Hiç kimsesiz sürekli ağlayan bir bebekle sokakta kalan bir lohusanın, çocuğunu camiye bırakması o an aklına gelen o kafayla en mantıklı ve güvenli çözüm yolu olabilir mi? Bilemem. Ben bırakır mıydım? Bilemem... Çünkü hiç o kadar zor ve kötü bir durumda kalmadım... bilemem
Ve işte lohusalık bitiyor mu? Valla 9. aydayım Hala her gün yeni bir şey öğretiyor bana
Kendi içimde farkında olmadığım gizli süper kahramanlar varmış
Onlarla tanışıyorum bu serüvenimde
Tek bildiğim daha yolun başındayım ve annelik sevdiğim bir kimlik
Sevgiler
eDde'S