2 ay önce bizi oldukça şaşırtan,
biraz korkutan, sonra sevindiren ve zamanla fikrine alıştığımız tamamen sürpriz
yumurta olan minik bir kalp atışı ile tanıştık.
O minik kalp atışı büyüdü 10.
Haftasına geldi doktor her şey yolunda geliyor galiba bu adım adım dedi. Biz de
biraz ona güvendik, biraz da Defne’de hiç sorun yaşamamış olmanın verdiği
duyguya güvendik galiba. Önce ailemizin büyükleriyle paylaştık. Sonra yakın
arkadaşlara ve iş yerlerimize yavaş yavaş dillendirmeye başladık. Sonrasında da
son kontrolde her şey yolunda gidince Defne de herkesten önce bizden duysun
diye Defne’ye de söyledik. Söylerken de ya bir şey ters giderse hissi vardı ama
onu o zaman düşünürüz diyip o hissin üstünden bir güzel atladık.
Bazen bu tarz hislerin üzerinden
atlamamak gerekiyor sanırım.
Çok komikti Defne’nin odasına gidip
Defne baban ve ben seninle bir şey konuşmak istiyoruz dedik. Sanki Yönetici
Raporu sunacağız. Eller önümüzde bağlı bekliyoruz Defne gelsin de konuşalım
diye O da fırsat bu fırsat hazır bu ikisi de odamda dur ben bunlarla biraz
oynayayım mı dedi, bizi mi trolledi emin değilim ama fırıl fırıl dönüyor odanın
içinde J
<< Şuradaki puzzle'ı ver. Sen, bu puzzle'ı yaptık bunu kaldır. Şuradaki bebeklerle de biraz oynayalım>>
<<Kızım bir dakika…
Ama bir şey konuşacaktı…
Defne otursana>> falan
diyoruz ama yok en sonunda sordum
<<Defne senle ne
konuşacağımızı biliyor musun?>>
Hani istiyorum ki merak etsin,
hayır desin, ne konuşacaksınız falan desin… O ne dese beğenirsin,
<<EVET!>> sessizlik
<<Anne şuradaki bebeği ver
alamıyorum>>
Bir o dolabın için bir öbür rafın
berisi oyuncakların biri geliyor biri gidiyor önümüze…
En son neyse ki Emre gel kızım
azıcık burada otur da bebeklerine bakalım senle falan diyip dizine oturttu
Defne’yi. Sonra işte pedagog olan arkadaşımızdan aldığımız yönlendirme ile
ezberlemiş gibi başladık konuşmaya.
“Defne bak annenle ben birbirimizi çok sevdik
sonra evlendik. Sonra birbirimizi çok sevdiğimiz için bir aile olduk ve
ailemize Stark katıldı. Birbirimizi daha da çok sevdik ve bir çocuğumuz
olmasını istedik ve sen Dünya’ya geldin. Şimdi de birbirimizi çok seviyoruz ve
ailemiz daha da kalabalık olsun istiyoruz, işte bu yüzden bir bebeğimiz daha
olacak…”
Defne’nin cevap yine kısa ve netti
“NEDEN?” ve sessizlik ve Defne kalktı başka oyuncaklar almaya gitti.
Burada ki durumumuzu anlatacak çok
güzel bir argo tabir var ama onu burada kullanmak istemiyorum ve KALAKALDIK
diyorum.
O an için başımıza gelen tam olarak buydu. KA-LA-KAL-MAK
Çocuklar insanı yerine çiviyle
çakıveriyor beklenmedik cümleler, sorular, bakışlar, tepkiler… Hiç
beklemediğiniz anda o asla cevap vermek istemeyeceğiniz soruyla yüz göz
oluyorsunuz işte.
“E dedik ya çocuğum birbirimizi
seviyoruz, daha kalabalık bir aile olmak istiyoruz diye” denmiyor tabii ki 3,5
yaşa öyle. Diyemedik biz de.
Tekrar sil baştan anlamaya çalışıyoruz o da sanki
3 saat anlatmışız da sıkılmış gibi 3 dakikalık oturup bizi dinlemesinin acısını
çıkartırcasına oyuncaklarına geri dönüyor. Ben de o an dedim işte “ Birtanem şu
an konuşmak istemiyor olabilirsin, baban da ben de sen ne zaman konuşmak
istersen buradayız. Soruların olduğunda sorabilirsin.” Sonra kalktık çıktık
odadan tırs tırs.
Sonra aynı akşam kucağıma gelmek
istedi bir tek ozaman ona “Biliyor musun şu an göbeğimde kardeşin” bir anlık
bir ifade geçti yüzünden şaşkınlık mı desem, dehşete kapılmışlık mı pek emin
değilim J
2 GÜN! Tam 2 Gün bu konuda evde çıt
çıkmadı. 2 Günün sonunda ilk önce evde olan babaannesine büyük bir şenlikle
haberi vermiş “Biliyor musunuuuzz? Benim annemin karnında kardeşim annemin
memelerinden süt içip büyüyecek”
Neeeyy??? Memeden süt içmeye dair
bir bilgi vermedik ki biz! WTF? O da nerden çıktı şimdi?
Neyse! En azından bir kabullenme
başlamış dedik. Sonra akşam bizim yanımızda da konuyu açtığında dile getirdik. “Öhöm
yok tatlım şimdi daha memeden süt içmiyor. Şimdi anne karnında benim
yediklerimle besleniyor. O ikinci aşama. Önce dünyaya gelmesi gerek.”
Sonra baya birkaç gün lay lay lom!
Şimdi kardeşim karnında di mi? Ne
zaman çıkacak? Biliyor musunuz annemin karnında benim kardeşim büyüyor… Gibi
diyalogların ardı arkası kesilmedi tabii ki.
En bombası Defne ile sohbet açmak
için klasik sence kız mı olacak erkek mi diye sorduğumda verdiği yanıt bizi
yerlere yatırdı;
“Bence kız olacak.”
“Ama erkek de
olabilir”
“Nasıl yani erkek olunca babamın karnında mı büyüyecek kardeşim” “J ah neredeeeee?”
Sonrası biraz daha zordu çünkü yaklaşık bu muhabbetten 5 gün
sonra olan kontrolde bebeğin kalbinin durduğunu öğrendik…
Bize de çok büyük ders oldu tabii ki… Her şey yolunda gitse
bile hep bir ihtimal olduğunu acı bir şekilde öğrendik.
